Rodział 1

Hannah

     -Hannah Field, jeśli za dwie minuty nie wyjdziesz ze swojego pokoju, zostawimy Cię tu samą!- Ton ojca nie przypominał tego zwykłego, „Jimowego”, którym budził nas rano do szkoły, albo w sobotnie poranki wołał mnie i moją siostrę bliźniaczkę na naleśniki, które stały się w szybkim czasie tradycją w naszej rodzinie. W wypowiedzianych słowach wyraźnie można było wyczuć zdenerwowanie. Zdenerwowanie i strach przed tym co czeka całą naszą trójkę. Pocieszył mnie nieco fakt, że nie jestem jedyną osobą, która tak przeżywa nasz wyjazd z rodzinnej Philadelphii.

     Biorąc sobie do serca uwagę ojca wzięłam z parapetu torebkę, telefon, a ze ściany ściągnęłam ostatni obrazek, który zdobił ją odkąd miałam 4 lata. Widać na nim mnie, Alexis i Mamę. Siedzi po środku obejmując nas ramionami i uśmiecha się szeroko do zdjęcia. Moja siostra i ja ukradkiem spoglądamy na rodzicielkę starając się wyszczerzyć swoje mleczne ząbki w uśmiechu, tak jak Mama. Na sam widok tego uroczego obrazka na mojej twarzy pojawia się uśmiech. Wiem, że co by się nie działo zawsze mam przy sobie Alexis, która pomoże mi we wszystkich trudnościach jakie napotkam. Z naszej dwójki to ona jest tą silniejszą i zawsze podnosi mnie na duchu. Z tą myślą opuściłam swój dawny pokój, w którym spędziłam osiemnaście lat swojego życia. Z jednej strony jest mi smutno z powodu przeprowadzki, zostawiam tu wszystkich przyjaciół, szkołę i miejsca, które były moimi ulubionymi. Patrząc jednak na entuzjazm siostry jest mi lepiej. Wiem, że gdziekolwiek nie będziemy, będziemy w tym razem i na pewno damy sobie radę. Rzucając ostatnie spojrzenie na pusty pokój, zamknęłam drzwi. Jim pakuje ostatnie kartony do bagażnika naszego Jeepa, a Alexis siedzi już wygodnie na tylnym siedzeniu mocno podekscytowana faktem, iż za parę godzin znajdziemy się nad morzem. Zajęłam miejsce obok niej, wyciągnęłam z torebki iPoda i włożyłam słuchawki do uszu.

-Jak tam dziewczyny, jesteście gotowe? –Ojciec zasiadł za kierownicą i rzucając ostatnie spojrzenie na dom stara się polepszyć nieco atmosferę. Dobrze wiem, że stara się udawać, iż ma dobry humor, a tak naprawdę jest przygnębiony. Gdyby nie jego cholerna praca nie musiałybyśmy wyjeżdżać.

-Jasne- burknęłam, po czym zostałam ukarana przez Alexis mocnym uderzeniem w udo. Obdarzyłam ją za to spojrzeniem mordercy, po czym obie wybuchłyśmy śmiechem.

-Jedźmy już, chciałabym jeszcze dzisiaj pójść na plażę-  rzekła moja o piętnaście minut młodsza siostra podekscytowana, podczas gdy właśnie mijaliśmy znak z przekreśloną nazwą naszego rodzinnego miasta. Zerknęłam na zegarek, który wskazywał godzinę dziesiątą. Podróż ma trwać coś około pięciu godzin.  Spojrzałam na blondynkę, która wyglądem przypomina moje odbicie lustrzane i uśmiechnęłam się do niej porozumiewawczo i natychmiast jak na komendę obie otworzyłyśmy swoje torebki, w których znajdowały się akcesoria potrzebne do plażowania.

     Jedynym plusem naszego wyjazdu jest fakt, ze nasz dom ma znajdować się przy samej wodzie, więc od razu po przyjeździe ustaliłyśmy z Alexis, że wykąpiemy się w morzu. Coś w końcu nam się należy jeśli mamy przez rok mieszkać w tym miejscu z dala od znajomych. Pierwszy raz tego dnia szczerze cieszyłam się z tego, iż od jutra będę chodzić do nowej szkoły, zamieszkam w nowym miejscu i poznam nowych ludzi. Wieczorami siedząc ze znajomymi w przydrożnym barze w Philadelphii marudziłyśmy, że mieszkamy w tak dużym i zatłoczonym mieście, więc może Atlantic City okaże się dla nas lepsze? Co prawda zostawienie wszystkich naszych najlepszych przyjaciół było trudne, ale żyjemy przecież w XXI wieku, jest coś takiego jak telefon i Internet – nie powinno być więc problemu z komunikacją między nami.  Z resztą obiecałam Emily, najlepszej przyjaciółce, że po przyjeździe wyślę jej wiadomość.

     Penetrując torbę natrafiłam w niej na wiele ciekawych rzeczy – od błyszczyków, gumek do włosów, przez olejek do opalania, ręcznik aż po jedzenie. Natychmiast zaproponowałam moim towarzyszom, lecz widząc stan batoników w torebce, nie byli chętni. Wywróciłam jedynie oczami i oparłam nogi o siedzenie przede mną i oparłam się ramieniem o moją towarzyszkę, która siedziała w dokładnie takiej samej pozycji, co ja teraz. Ojciec jechał w skupieniu i jedyne co na tą chwilę pozwalało mi nie zamknąć oczu była potworna muzyka z lat siedemdziesiątych, której Jim był fanem. Dla niego również to będzie coś nowego, dlatego nie chciałam zawracać mu głowy czymś takim jak podkład muzyczny w samochodzie. Po za tym na drodze panował straszny korek, zaczynałam więc wątpić, że zdążymy dojechać do Atlantic City w pięć godzin. W pewnym momencie oczy same mi się zamknęły.

Wydawało mi się jakbym wcale nie śniła. To co panowało w mojej głowie było tak realistyczne, że miałam wrażenie, iż dzieje się naprawdę.

"-I jak dziewczynki, podoba Wam się nowy dom?- powiedział Jim zadowolony stojąc przed dokładnie takim samym budynkiem, który opuściliśmy dzisiaj rano. Zmierzyłam wzrokiem najpierw ojca, a później siostrę. Ona również wydawała się być zaskoczona takim widokiem, lecz nie dawała po sobie tego poznać. Cała Alexis – co by się nie działo, nie chce nikomu sprawić przykrości. Widząc, ze obydwoje ruszają w kierunku domu doskoczyłam do nich szybko. Drzwi otworzyła nam kobieta. Była łudząco podobna do mamy. Przywitała się z nami, po czym przyznała, że nie mogła doczekać się naszego przyjazdu. Żadna z nas oprócz ojca nie miał pojęcia co jest grane. Patrzyłyśmy tylko raz na siebie, raz na wnętrze, które było identyczne jak w naszym domu. Nawet firanki w oknach były takie same. Nie mówiąc ani słowa podążałam za nieznajomą która entuzjastycznie pokazywała nam nasze nowe lokum. Wchodząc na górę otworzyła pierwsze drzwi po lewej – dawny pokój Alexis i ku naszemu zdziwieniu siedział w nim chłopak. Miał chyba tyle lat co my, był wysokim, chudym blondynem o kręconych włosach. –To Twój nowy brat Lexi, cieszysz się? Będziecie dzielić ten pokój! – niemal wykrzyczała piszczącym głosem kobieta ubrana w fartuszek gospodyni domowej, po czym objęła Ojca ramieniem i ucałowała go w usta. –A ja będę Waszą nową mamusią – dodała”

      Otworzyłam gwałtownie oczy wyrywając się z tego dziwnego snu. Gdyby coś takiego wydarzyło się naprawdę zapewne od razu udałabym się w stronę morza i utopiła w nim tę kobietę. Nie wyobrażam sobie tego, żebyśmy musiały dzielić Jima z jakąkolwiek inną kobietą. Nie teraz.

Rzuciłam szybkie spojrzenie na naszego staruszka. Nucił pod nosem jedną ze swoich ulubionych piosenek The Beatles. Uff, zmienił płytę z muzyką, za co byłam mu naprawdę wdzięczna. Blondynka opierająca się o moje ramie miała w uszach słuchawki a w dłoniach trzymała swoją ulubioną książkę Nicolasa Sparka, którą chyba czytała już milion razy. Trąciłam ją delikatnie w ramię, niby przez przypadek, a gdy ta spojrzała na mnie wilkiem uśmiechnęłam się słodko i pokazałam jej na migi, że chodzi mi o to, żeby ściągnęła słuchawki.

-Co chcesz? – burknęła ściągając słuchawki i oparła głowę o moje ramię.

-Jak myślisz, spodoba nam się tam? – zapytałam tak cicho, że nie byłam pewna czy mnie usłyszała. Nie chciałam jednak żeby ojciec usłyszał. Od tygodnia udaje bowiem, że nie mogę doczekać się wyjazdu.

-Będzie dobrze. Mamy blisko wodę, słońce, chłopaków. Jutro jedziemy po rzeczy do urządzenia pokoju. Po za tym Jim powiedział, że nie musimy iść na rozpoczęcie roku. I nie mogę doczekać się, żeby zapisać się do drużyny cheerleaderek – powiedziała niemal na jednym oddechu, po czym obdarzyła mnie jednym ze swoich cudownych uśmiechów. Pokiwałam jedynie głową żeby dać jej do zrozumienia, że zrozumiałam i włożyłam słuchawki do uszu oddając się w objęcia melodiom utworów Coldplay. Ach ta, jak zwykle pozytywnie nastawiona Lexi.

    Niecałe dwie godziny później znajdowaliśmy się tuż przy morzu, domyśliłam się zatem, że znajdujemy się już blisko swojego celu. Rozbudziłam się pijąc napój energetyzujący, choć w gruncie rzeczy nienawidzę jego smaku. Potrzebna mi duża ilość energii, mamy w końcu dużo rzeczy do rozpakowania.  Ożywiona i z uśmiechem na twarzy po pocieszających słowach siostry wyglądałam z zainteresowaniem przez okno naszego Jeepa. Miasto wcale nie jest takie małe jak mi się wydaje. Na ulicy widać ludzi o ciekawym wyglądzie, centrum miasta zdobią dodatkowo kawiarenki i sklepy, które odznaczają się ciekawymi wystawami. I już wiem, że nie będziemy się tu nudzić. Niecałe pół godziny drogi od serca Atlantic City znajduje się nasz nowy dom. Jim już nie podśpiewuje, ale co jakiś czas klnie pod nosem, gdyż nie ma zielonego pojęcia jak tam dojechać. Wie jedynie gdzie znajduje się biurowiec jego firmy. Z resztą trudno byłoby go przegapić – jest to chyba najnowocześniejszy budynek w mieście, który obserwowałam z otwartymi ustami, gdyż robi wrażenie.

        Dopiero po godzinie znaleźliśmy dzielnicę na której mamy zamieszkać. Wydaje się być spokojna, dodatkowo mamy blisko stacje metra i kilka sklepów. Kiedy otworzyłyśmy okno było słychać szum wody, która znajduje się tuż za rzędem domów. Zniecierpliwione wyczekiwałyśmy momentu kiedy auto zatrzyma się na podjeździe. Kiedy nasz kierowca zatrzymał się przed jednym z domów spojrzałyśmy jedynie na siebie z siostrą i wyszłyśmy z samochodu zaskoczone tym, co widzimy.